Terwijl ik de kist heel langzaam een stukje laat dalen in het graf, schiet de graflift los en daalt de kist heel snel in het graf. Direct draai ik de knop om en kan ik voorkomen dat de kist hard op de bodem van het graf terecht komt. “Ik dacht dat het misschien een nieuwe methode was” zei de zoon na afloop tegen mij. “Het was lang geleden dat ik een begrafenis meemaakte dus misschien was dit wel hoe het tegenwoordig wordt gedaan”. Een kleindochter vulde aan: “Ja, u bleef zo rustig dat ik dacht dat het misschien wel zo hoorde”.

De afgelopen twee jaar was onze wereld klein. Onze sociale contacten waren heel beperkt en veel activiteiten en bijeenkomsten vielen weg. Nu “mag” alles weer en keren we terug naar “normaal”.   De afgelopen jaren heb ik natuurlijk veel gesproken met mensen in rouw en wat de corona-tijd met hen deed. Je zou denken dat nu alles weer normaal wordt en alles weer lijkt te worden zoals vanouds, dit een opluchting is voor iedereen.

“Om wie jij bent, zijn wij hier samen. Rondom jou staan we stil bij wie jij voor ons geworden bent, Noemen we je naam; zo word jij door ons gekend” .

Dat vragen mijn collega en ik soms aan elkaar. We hebben een prachtig beroep en doen dit met hart en ziel. En wat is het belangrijk en ontzettend fijn om ook een “praatpaal” te kunnen zijn voor elkaar. Begrijp me goed; ik ben niet zielig en hoef zeker geen medelijden. Maar soms is ons werk zwaar en heel verdrietig.

In één week had ik een aantal gesprekken die in mijn hoofd bleven “hangen”. Ik sprak met drie mensen die een verlies hadden geleden. Twee al wat langer geleden, de ander nog maar heel kort geleden. Een verlies aan de dood óf een verlies aan het leven. Ze vertelden mij hoe het met hun ging, hoe ze na dit verlies het leven weer proberen vorm te geven.

In de avond word ik gebeld door een dochter wiens moeder is overleden. Ik ken deze familie want een aantal jaar geleden verzorgde ik de uitvaart van vader. Moeder woonde toen al in het verpleeghuis. Soms kwam ik haar dochter tegen in het dorp en vroeg ik hoe het met haar ging. Nu was ook moeder overleden.

Al zóveel jaren woonden mevrouw en mijnheer in hun huis midden in de polder. Toen mevrouw was overleden in het ziekenhuis, belde haar dochter mij. “We willen heel graag dat ze thuis wordt opgebaard. We kunnen in de garage wel ruimte vrij maken. Dat is ook voor onze vader fijn, dan kan hij er zo naar toe lopen”.

Op een warme zonnige zomermiddag liep ik hun achtertuin binnen. Kinderen waren aan het springen op de trampoline, familieleden zaten in de tuin. Ik wist dat het jongste meisje vandaag 4 jaar werd en op het eerste gezicht leek het ook een kinderverjaardag. Maar ik wist helaas wel beter ! De dag ervoor was de moeder van dit meisje en haar zusje van 6 overleden. Wat een intens verdriet voor haar man, haar dochtertjes en verdere familie.

“Corine, wil je binnenkort langskomen?” Dit berichtje op mijn telefoon deed mij schrikken. De afzender kende ik; af en toe bezoek ik haar. Zij is al jaren ziek, maar haar gezondheidstoestand was nog niet heel zorgwekkend de laatste keer dat ik haar sprak. Maar nu had ze slecht nieuws gekregen van de artsen en voelde ze de noodzaak allerlei zaken betreffende haar overlijden en uitvaart op korte termijn met mij te bespreken.   Later die week sprak ik een man wiens vrouw ernstig ziek is.