Op een warme zonnige zomermiddag liep ik hun achtertuin binnen. Kinderen waren aan het springen op de trampoline, familieleden zaten in de tuin.
Ik wist dat het jongste meisje vandaag 4 jaar werd en op het eerste gezicht leek het ook een kinderverjaardag. Maar ik wist helaas wel beter ! De dag ervoor was de moeder van dit meisje en haar zusje van 6 overleden. Wat een intens verdriet voor haar man, haar dochtertjes en verdere familie. Haar man had gelijk gezegd: “Toch moeten we haar verjaardag morgen ook vieren, want als je 4 wordt dan begrijp je het niet als je verjaardag opeens niet wordt gevierd”. Ik had diep respect voor hem zoals hij in deze omstandigheden oog had voor zijn kinderen.
Met een brok in mijn keel vroeg ik daarom: “Wie is er jarig vandaag?” “Ik !” riep ze enthousiast en kwam voor mij staan. “Maar mama is dood en die ligt binnen he? “ zei ze er direct achteraan.
En zo beleefden wij de hele week naar de uitvaart toe.
Iedere dag was ik bij hen op bezoek, waar de meisjes speelden en honderduit tegen mij kletsten.
Op een morgen kwam er bezoek voor hun papa waaraan hij even aandacht moest besteden. Hij was net van plan om een staart te maken bij zijn dochter van zes. Ik zei tegen haar: “Zal ik anders even je staart maken ?”. Dat vond ze een goed idee en ze haalde haar borstel direct op.
“Mama maakt ook vlechten, maar dat kan papa niet. Alleen mama’s kunnen een mooie vlecht maken” zei ze.  Het kostte mij moeite ongedwongen verder te praten, zo’n kleine opmerking snijdt door je ziel. Als je weet hoe deze lieve mama gemist gaat worden !
Ik vind het heel belangrijk dat kinderen zoveel mogelijk worden betrokken bij overlijden en een uitvaart. De (voor)leesboeken die ik ze tijdens deze week uitleen en het herinneringsboek dat ze mogen houden helpen daarbij.
Tijdens deze week kreeg ik diep respect voor de jonge vader, die zijn dochters echt óveral bij betrok.
Dat zorgde ervoor dat zij op een heel ongedwongen manier steeds bij hun mama waren, haar aanraakten, knuffels gaven en tekeningen maakten.
Op zolder stond de – door familie zelf gemaakte – uitvaartkist. De dagen vóór de uitvaart tekenden en schilderden zij erop dat het een lieve lust was. “Weet je wat je die kruisjes zijn?” vroegen zij mij toen ik er een poosje bij zat op zolder. “Dat zijn allemaal kusjes voor mama!”. Zelfs de afscheidsfotograaf die al langs was geweest voor een kennismaking, hadden zij erop getekend.
Ook bij de condoleance-avond waren de meisjes erbij. Zij liepen heen een weer en begroetten bekenden,  speelden wat of gingen op de grond liedjes zitten zingen. Het was goed dat zij ook toen het verdriet zagen van hun vader en alle anderen. Dat zorgde ervoor dat zij ook hun eigen verdriet konden laten zien, want verdriet hoort erbij als je iemand moet missen waar je zóveel van houdt !
Dat kinderen op zo’n jonge leeftijd nog niet beseffen hoe definitief de dood is werd pijnlijk duidelijk toen de jongste bij het dichtschroeven van de kist zei: “Niet zo strak papa, want dan kan mama er niet meer uit!”.  En op de begraafplaats bliezen ze tijdens het “Bellenblaasliedje” met veel enthousiasme mooie bellen boven het graf van hun mama. Terwijl de genodigden afscheid namen bij het graf, renden zij met veel plezier heen en weer. Zich nog niet beseffend hoe definitief dit afscheid zou zijn.
Nadat mijn “taak” erop zat en ik met mijn collega wegliep bij het graf en we wachtten op de familie, brak ik. Er zijn van die momenten van afscheid die zó ontzettend verdrietig zijn, dat ook ik niet sterk kan zijn.

(Blog met toestemming van de familie geplaatst)